અતિત.
ન વાગોળો આમ અતિતને, દુખ સિવાય કંઈ ન મળે ત્યાં.
ન ફરક પડે કોઈ આજે, થાય ખોટો સંતાપ અને ઘુટન.
અતિત હતુ દુખી કે હતુ સુખમય, ખાલી એનો બળાપો.
અતિતતો એક શમણુ, આંખ ખુલે ત્યાં આલોપ, ખોટો ભ્રમ.
અતિતતો ના આ જન્મનુ, ભવોભવના લઈને ફરીયે સાથે.
ક્યાં હિસાબ રાખવો સુખ-દુખનો, અતિતના મોટા ભારા.
ક્યાં ઉચક્વા ભારા, ભારા માથે ભરીને ન ફરીયે.
આજે ન કોઈ મહત્વ અતિતનુ, કાલનુ વિચારીયે.
ઉજ્વળ બની ઉભી છે આવતી કાલ, સુન્દર-સુન્હેરી.
આવતીકાલને વિચારીયે, બનીને ઉર્ધ્વગામી.
ઉર્ધ્વગામી બની, આંબીયે ઉચાઈના એ શિખર.
ઉચાઈના એ શિખરતો , અંન્તિમ લક્ષ્ય આપણુ.
3 Comments »
શૈલા મુન્શા on 07 Jun 2010 at 6:53 pm #
બહુ સુંદર. ખરે ભુતકાળને વાગોળવાથી કશું પ્રાપ્ત થવાનુ નથી. આવતીકાલને વિચારીએ બનીને ઉર્ધ્વગામી. એ જ અંતિમ લક્ષ્ય આપણુ.
vishwadeep on 09 Jun 2010 at 9:11 am #
ક્યાં ઉચક્વા ભારા, ભારા માથે ભરીને ન ફરીયે.
આજે ન કોઈ મહત્વ અતિથનુ, કાલનુ વિચારીયે.
સુંદર, સુંદર કવિતા પિરસો છો..આનંદ થાયછે.
જિંદગી ખુદ બોજ છે..ઉંચકવી પડેછે..કદિ ભારે પડેછે..કદિ ભાર પડે છે..
ઉચકવો રહ્યો આ ભાર…જિંદગીના અંત લગી..
શરીર ભસ્મીભુત થાય ત્યારે ઉતરે છે ભાર.. આ જિંદગીનો..
mardent on 28 Dec 2010 at 11:39 pm #
The important thing is that your website is great.