પાનખર.
જીવનની પાનખર , આતો વળતા પાણી .
સચેત અને સાવધાન રહેવાનો સમય .
જીભના ચટકા પકડે જોર , ન રહેવુ પરેજીમાં.
જે ચીજ ખાવાની મનાઈ, તે ચીજ લાગે પ્યારી.
ગીતા , રામાયણ , ભાગવત વાંચવાની જરુર ,
ટી.વી.શો અને સિનેમા,ફોન પર ગોસીપ લાગે પ્યારા .
શોધવા આધ્યાત્મિક માર્ગ , તો ગુગલમાં મારવા ફાંફા .
એકાન્તમાં રહીને કરવા ભક્તિ ભજન , પ્રભુ સ્મરણ .
બોલે આ જીવનથી તો કંટાળ્યા, કોણે મોક્લ્યુ ઘડપણ ?
માથે ચાંદી , કર્યા કલપ. શરીરે કરચલી , ચોપડ્યા મેકપ.
મનમાં વિચારે હજુ તો હુ છુ જવાન, ન ભુલાય જવાની.
નિહાળે આયનો ભાંગે ભ્રમ , છતાં સ્વિકારવા નહી તૈયાર.
શોધ્યા ન સુજે કોઈ ઉપાય , જીવે મજબુરીમાં બની લાચાર.
2 Comments »
pragnaji on 27 Dec 2010 at 1:58 pm #
very true..
.નિહાળે આયનો ભાંગે ભ્રમ , છતાં સ્વિકારવા નહી તૈયાર.
વાસ્તવિકતાને
તમેતો શબ્દો માં વણી લીધી ..જાણે
આ સરળ કાવ્ય, ગમ્યું
Paru Krishnakant on 30 Dec 2010 at 7:17 am #
મનમાં વિચારે હજુ તો હુ છુ જવાન, ન ભુલાય જવાની.
નિહાળે આયનો ભાંગે ભ્રમ , છતાં સ્વિકારવા નહી તૈયાર.
શોધ્યા ન સુજે કોઈ ઉપાય ,
સાવ સીધી અને સાચી વાત ..સરળ અને સરસ રીતે કાવ્યમાં કહી દીધી .