વૃધ્ધ માતા .
વૃધ્ધ માતા બેઠાં ખુરશીમાં , જુના ચશ્માં જોવે નવી દુનિયા .
વિચારો અનેક , પડે દ્વિધામાં , એક એ પણ જીન્દગી હતી .
મારુ વતન, રીત ભાત અને સંસ્કારો, જીવનની એક પહેચાન.
પ્રેમની સાંકળમાં બંધાઈને , મુઠીમાં સમાય મારો પરિવાર .
પરદેસ, નોકરી-ધંધાએ બનાવ્યા વિભક્ત કુટુમ્બ, સૌ અલગ.
દિકરો-વહુ બોલતા ગુડ મોર્નિગ, યાદ આવે એ શબ્દ જય શ્રી કૃષ્ણ.
વિચારે , ભાષા અને શબ્દો બદલાયા , પ્રેમ તો છે એટલોજ !!!
પૌત્ર-પૌત્રી બોલે ગ્રાન્ડમા વી લવ યુ વેરી મચ ,
વિચારે , ભાષા અને શબ્દો બદલાયા , પ્રેમ તો છે એટલોજ !!!
પરિવાર કરે અનહદ પ્રેમ અને આપે સન્માન , બીજુ શુ જોઈએ ?
ન બદલાઈ લાગણી અને પ્રેમ , બદલાયો દેશ અને ભાષા .
એ હતી મારી જન્મભુમિ આ છે મારી કર્મભુમિ , ભુમિ તો ભુમિ.
તો શુ કામ કરવી ઝંઝટ , શબ્દો અને ભાષા માટે ? જો હોય પ્રેમ .
જીવનની પાનખર , બધાને અનુકુળ થઈને રહેવુ , કરવો પ્રેમ સૌને .
એમાંજ સાણપણ , સમભાવ અને પ્રેમ , નહીતો બગડે
ઘરનુ વાતાવરણ ને સંસાર, અને બગડે ઘડપણ ને આયખુ.
બીજાને બદલવાની કોશીશ કરવા કરતાં , ખુદ બદલાઈ જાવુ.
1 Comment »
anand vyas on 20 Feb 2011 at 11:29 am #
it is really very difficult to forget our own land, culture and ways of life. And suddenly one day everything changes; may be due to the dream or say need of the husband/children. And we are thrown into a new land, language and life-style. One gets devided between past memories and present realities. And the rest of life passes in sheding tears for what we have lost and complaining against what is imposed on us by fate.
but this poem is a beautiful answer to that major mass of migrated ones to approach life with a positive smile, as an outcome of love and not labour.
thanks