સ્વપ્ન.
સપનામા મે બાંધ્યા રેતીના મહેલ ,
રત્ન જડિત શિહાસન શોભે, સુન્દર.
આસુયે ચિતર્યા મોરલા, મોતિડા જ્ડ્યા પંખ.
તારલીયા જ્ડ્યા સરિતા, સરોવર નીર, ને વૃક્ષ,
તારલીયા ટમ ટમે સરિતા, સરોવર નીર, ને વૃક્ષ.
સાગરમાં સહેલગાએ નીકળ્યા, લઈને નૈયા.
ચાંદ–સુરજ, ને તારલીયા, ન હાથમાં હલેસા.
સોના રુપાનો મારો ઝુલો, જડ્યા હિરા માણેક.
ઝુલા ઝુલે રાધારાણી, ઝુલાવે નંદકિશોર.
2 Comments »
vishwadeep on 25 May 2010 at 4:02 pm #
સ્વપ્નની કેન્દ્રમાં લઈ…ઉદભવેલી કવિતા..રાધારાનીને ઝુલાવતા સુદકૃષ્ણને…યાદ કરતા કરતાં પરોઢ થઈ જાય..આવા સ્વપ્નમાં સુદતાંજ હોય ને!! સરસ..
saryu on 25 May 2010 at 4:15 pm #
હેમાબહેન, આ કાવ્ય બહુ સરસ લખ્યુ છે. સુંદર શબ્દોની મજાની ગોઠવણી.
થોડા સમય બાદ તમે જ તમારા કામમાં વિકાસ જોઈ શકશો.
મારી ‘પ્રાર્થના’ ના પ્રતિભાવ બદલ આભાર.
http://www.saryu.wordpress.com