ધવલગિરી.
ધવલગિરી, હિમઆચ્છાદીત આકાશને આંબતા, ઉચા એ શીખરો.
ટાઢથી ધ્રુજતા પહાડ ઉભા, ઓઢીને ચાદર સફેદ,છતા મસ્તક ઉચાં.
પાથરે ધોળા ગાદી ને તકીયા, સુવાળી સુન્દર ધોળી, મુલાયમ સેજ.
આકાશમાં ભ્રમણ કરતી, અતિ સુન્દર એ પરીઓનુ ટોળુ,એકી સાથે,
ભ્રમણ કરતાં, ઘડીક કરે વિશ્રામ અહી, થાક થાય દુર, સેજ પર.
ટાઢથી ધ્રુજતાં અશ્રુ આવે નયન, જ્યાં પડે સુરજ કિરણ અંગ,
અશ્રુ ઝર્ણા બની, ખળ ખળ વહે અવિરત, છેડે સંગીતના સુર.
ઝરણા બુજાવે પ્યાસ, પશુ –પક્ષી, જન જિવન, કરે તૃપ્ત પ્રકૃતિ.
વહેતી સરિતા આંગણ, ઝાડ પર ગીત ગાતા એ પંખીડા અનેક.
સરિતા આતુર સાગર મિલન, મદ- મસ્ત થઈ દોડે, ન રહે હોશ.
પહાડ ઉચેથી નિહાળે, આનંદીત દ્રશ્ય, બન્યુ દ્રશ્ય સ્વર્ગ સમાન.
ઉતર્યુ સ્વર્ગ ધરતી પર, આનંદ લુટે ધરતીના હરેક જીવ.
પર્વત મન સંતુષ્ટ, દિલમાં આનંદ ન સમાય, અશ્રુ મોતિ સમાન
